wat hebben Japanners met buitenlanders?
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Erik
01 September 2005 | Japan, Obama
je zou denken dat ze nog nooit een blanke hebben gezien...
nah. ik ben nu al bijna twee weken in Japan, en ik denk dat ik nu ongeveer een idee begin te krijgen van het hoe & wat. maar wat me blijft verbazen is de reactie van (met name de meiden) op blanken (Gaijin, is het onaardige Japanse woord)...
ik heb nu al drie voorbeelden...
een paar dagen geleden was er in Obama en muziek festival met wat vuurwerk aan 't eind. het festival zelf was wel leuke, afgezien van een redelijk lang stuk waarin Japanners de zwarte Amerikaanse Gospels probeerden na te doen. en dan komt je ook nog op het onderwerp 'Engrish', of het Engels dat de japanners normaal gebruiken. maar dat word een volgende post (een van de uitspraken van de gospel was 'Jesus wants you to praise Him!', en da klopt nie volgens mijn mening...).
in ieder geval, aan het eind van de muziek, vlakt voor het vuurwerk, terwijl we allemaal zeer beleefd, doch star naar achteren naar de 'safe zone' worden geduwd, staat er opeens een jochie van een jaar of 6 voor me stil, en staat me openijk aan te staren. na een tijdje vraagt hij 'Gaijin?', en ik zeg 'Yep', want ik vind het allemaal zeer grappig, en hij blijft me maar aanstaren. uiteindelijk komt mijn gastvader, en zegt iets tegen hem waardoor hij weer wegrent.
een ander voorbeeld was ook weer een paar dagen geleden, toen ik op bezoek was bij de school waar mijn gast-oom lesgeeft (die hele familie geeft les, lijkt wel).
die oom gaf les aan het fanfarekorps van die school, en dat bestaat voornamelijk uit meiden. dat het bijzonder zou worden merkte ik al toen ik in de leraren kamer zat, en er een paar leerlingen binnenkwamen, die akuut in de muur probeerden te staan toen ze mij zagen.
na ongeveer 5 minuten druk overleg over wat ik nou eigenlijk was, wisten ze met enige moeite zich voor te stellen. nah. dat is uiteindelijk wel grappig. maar na een tijdje ging ik met die oom naar de gymzaal om te kijken naar hun marcheren.
ik kan weinig grappigere dingen verzinnen dan het zien van een volledige fanfarekorps dat zich achter zichzelf probeerd te verstoppen.
voorbeeld nummer drie was vandaag gebeurd, op mijn eerste schooldag in Japan. en wat een genot zijn die dagen... 5.30u. op, om om 6.40u. de bus te halen die je uiteindelijk om 7.45-50u. bij de school aflevert. daarna verplicht luisteren naar een Japanse mis, en dan pas om 4 uur (of 6 uur, als je nog clubs hebt) weer terug naar huis, waar je dan om 6 uur (of 8 uur, als je de late bus hebt) weer bent.
maar dat achterwege, toen ik voor de eerste keer in mijn klas zat (eerste klas High School; 15-16 jaar, Yaay!), kwamen de meiden al gauw in een haastig spoed debat, en de nodige strootjes trekken, over wie er nou eigenlijk tegen mij moest praten.
dat is allemaal opzich wel er leuk en aardig, maar het gegil dat bij ieder antwoord van mij kwam, deed geen goed voor mijn trommelvliezen.
gelukkig hoefde ik niet de hele dag ik de klas te zitten, want zij hadden toetsen die ik niet hoefde te doen (dat word leuk morgen, omdat er geen toetsen dan zijn).
en ik was nota bene nog niet eens de eerste Gaijin die ze zagen! hun Engels leraar is een lange slungel uit Michigan, en ze hebben kennelijk wel meerdere Exchange students gehad.
ik ga er morgen Foto's van maken, en van mij in het Uniform (geef me een bril van borrelglazen en wat pennen in mijn borstzak, en je hebt het prototype Nerd).
de foto's komen wel.
tot de volgende keer,
-Erik
one would think they have never seen a white person before...
meh... I am in Japan for almost two weeks now, and I think I am getting the hang of the How & What in everyday life. But one thing keeps surprising me. The reaction of (in particular the girls) Japanese kids to a white person, or Gaijin as the Japanese say, when they don’t want to be friendly.
I already got three examples.
A couple of days ago, there was this music festival with fireworks at the end, in Obama. It was OK, except for the bit too long stretch of Japanese trying to imitate the African American Gospels. Which leads to an interesting study of the use of ‘Engrish’ in everyday Japanese life, (one of the cries from the singer was particularly interesting;；’Jesus wants you to praise Him!’), but I’ll get to that in a coming post.
Anyways, near the end, when the crowd was politely, yet firmly ushered to the ‘safe zone’, some kid of about 6 years old stop dead in front of me, and starts to stare at me. After a while he asks ‘Gaijin?’. I say ‘Yep’, because I found it really funny at this point, and the kid continues to stare. Then my host father comes up, says something to the kid, and the kid runs off again.
Another example was also a couple of days back, when I was visiting the school at which my host uncle teaches (I swear.. the whole family seems to be teaching). That uncle teacher the local marching band of that school, and it consists mostly of girls.
I got my first taste of what it would be when a couple of his students entered the teachers’ lounge, and immediately tried to blend into the wall when they saw me.
After about 5 minutes of intense debate about what the hell I was, they, with some difficulty, introduced themselves. That was pretty amusing, but after a bit, I went with the uncle to see the marching practice in the gym.
Few funnier things come to mind than an entire marching band that tries to hide behind one another.
Example nr. Three was today, with my first School day. And what fun are Japanese Schooldays...
Get up at 5.30 AM, to catch the bus at 6.40, and arrive at 7.45-50. Then first listening to a Japanese church session, and then lessons till 4 PM (or 6 PM depending on if you have clubs to attend or not).
Leaving that behind, the first time I was in my class (First Grade of High School, 15-16 year olds, oh the merriment! I can hardly contain myself!), the girls quickly launched into an emergency meeting with the necessary Rock-Paper-Scissors, about who was to talk to me. That on its won wasn’t too bad, if it wasn’t for the girls’ screaming whenever I said a word. Oh, my poor ears...
And I wasn’t even the first Gaijin they saw! Their English teacher is some bloke from Michigan, while they apparently had multiple exchange students before!
I will be making photo’s of it all, including me in my swanky new Uniform (slap in a pair of bottleneck glasses, and some pens, and you got the blueprint of the Perfect Nerd).
The Photo’ll be here.
‘till the next time!
-Erik
nah. ik ben nu al bijna twee weken in Japan, en ik denk dat ik nu ongeveer een idee begin te krijgen van het hoe & wat. maar wat me blijft verbazen is de reactie van (met name de meiden) op blanken (Gaijin, is het onaardige Japanse woord)...
ik heb nu al drie voorbeelden...
een paar dagen geleden was er in Obama en muziek festival met wat vuurwerk aan 't eind. het festival zelf was wel leuke, afgezien van een redelijk lang stuk waarin Japanners de zwarte Amerikaanse Gospels probeerden na te doen. en dan komt je ook nog op het onderwerp 'Engrish', of het Engels dat de japanners normaal gebruiken. maar dat word een volgende post (een van de uitspraken van de gospel was 'Jesus wants you to praise Him!', en da klopt nie volgens mijn mening...).
in ieder geval, aan het eind van de muziek, vlakt voor het vuurwerk, terwijl we allemaal zeer beleefd, doch star naar achteren naar de 'safe zone' worden geduwd, staat er opeens een jochie van een jaar of 6 voor me stil, en staat me openijk aan te staren. na een tijdje vraagt hij 'Gaijin?', en ik zeg 'Yep', want ik vind het allemaal zeer grappig, en hij blijft me maar aanstaren. uiteindelijk komt mijn gastvader, en zegt iets tegen hem waardoor hij weer wegrent.
een ander voorbeeld was ook weer een paar dagen geleden, toen ik op bezoek was bij de school waar mijn gast-oom lesgeeft (die hele familie geeft les, lijkt wel).
die oom gaf les aan het fanfarekorps van die school, en dat bestaat voornamelijk uit meiden. dat het bijzonder zou worden merkte ik al toen ik in de leraren kamer zat, en er een paar leerlingen binnenkwamen, die akuut in de muur probeerden te staan toen ze mij zagen.
na ongeveer 5 minuten druk overleg over wat ik nou eigenlijk was, wisten ze met enige moeite zich voor te stellen. nah. dat is uiteindelijk wel grappig. maar na een tijdje ging ik met die oom naar de gymzaal om te kijken naar hun marcheren.
ik kan weinig grappigere dingen verzinnen dan het zien van een volledige fanfarekorps dat zich achter zichzelf probeerd te verstoppen.
voorbeeld nummer drie was vandaag gebeurd, op mijn eerste schooldag in Japan. en wat een genot zijn die dagen... 5.30u. op, om om 6.40u. de bus te halen die je uiteindelijk om 7.45-50u. bij de school aflevert. daarna verplicht luisteren naar een Japanse mis, en dan pas om 4 uur (of 6 uur, als je nog clubs hebt) weer terug naar huis, waar je dan om 6 uur (of 8 uur, als je de late bus hebt) weer bent.
maar dat achterwege, toen ik voor de eerste keer in mijn klas zat (eerste klas High School; 15-16 jaar, Yaay!), kwamen de meiden al gauw in een haastig spoed debat, en de nodige strootjes trekken, over wie er nou eigenlijk tegen mij moest praten.
dat is allemaal opzich wel er leuk en aardig, maar het gegil dat bij ieder antwoord van mij kwam, deed geen goed voor mijn trommelvliezen.
gelukkig hoefde ik niet de hele dag ik de klas te zitten, want zij hadden toetsen die ik niet hoefde te doen (dat word leuk morgen, omdat er geen toetsen dan zijn).
en ik was nota bene nog niet eens de eerste Gaijin die ze zagen! hun Engels leraar is een lange slungel uit Michigan, en ze hebben kennelijk wel meerdere Exchange students gehad.
ik ga er morgen Foto's van maken, en van mij in het Uniform (geef me een bril van borrelglazen en wat pennen in mijn borstzak, en je hebt het prototype Nerd).
de foto's komen wel.
tot de volgende keer,
-Erik
one would think they have never seen a white person before...
meh... I am in Japan for almost two weeks now, and I think I am getting the hang of the How & What in everyday life. But one thing keeps surprising me. The reaction of (in particular the girls) Japanese kids to a white person, or Gaijin as the Japanese say, when they don’t want to be friendly.
I already got three examples.
A couple of days ago, there was this music festival with fireworks at the end, in Obama. It was OK, except for the bit too long stretch of Japanese trying to imitate the African American Gospels. Which leads to an interesting study of the use of ‘Engrish’ in everyday Japanese life, (one of the cries from the singer was particularly interesting;；’Jesus wants you to praise Him!’), but I’ll get to that in a coming post.
Anyways, near the end, when the crowd was politely, yet firmly ushered to the ‘safe zone’, some kid of about 6 years old stop dead in front of me, and starts to stare at me. After a while he asks ‘Gaijin?’. I say ‘Yep’, because I found it really funny at this point, and the kid continues to stare. Then my host father comes up, says something to the kid, and the kid runs off again.
Another example was also a couple of days back, when I was visiting the school at which my host uncle teaches (I swear.. the whole family seems to be teaching). That uncle teacher the local marching band of that school, and it consists mostly of girls.
I got my first taste of what it would be when a couple of his students entered the teachers’ lounge, and immediately tried to blend into the wall when they saw me.
After about 5 minutes of intense debate about what the hell I was, they, with some difficulty, introduced themselves. That was pretty amusing, but after a bit, I went with the uncle to see the marching practice in the gym.
Few funnier things come to mind than an entire marching band that tries to hide behind one another.
Example nr. Three was today, with my first School day. And what fun are Japanese Schooldays...
Get up at 5.30 AM, to catch the bus at 6.40, and arrive at 7.45-50. Then first listening to a Japanese church session, and then lessons till 4 PM (or 6 PM depending on if you have clubs to attend or not).
Leaving that behind, the first time I was in my class (First Grade of High School, 15-16 year olds, oh the merriment! I can hardly contain myself!), the girls quickly launched into an emergency meeting with the necessary Rock-Paper-Scissors, about who was to talk to me. That on its won wasn’t too bad, if it wasn’t for the girls’ screaming whenever I said a word. Oh, my poor ears...
And I wasn’t even the first Gaijin they saw! Their English teacher is some bloke from Michigan, while they apparently had multiple exchange students before!
I will be making photo’s of it all, including me in my swanky new Uniform (slap in a pair of bottleneck glasses, and some pens, and you got the blueprint of the Perfect Nerd).
The Photo’ll be here.
‘till the next time!
-Erik
-
03 September 2005 - 10:37
Moeders:
Nou, daar gaat mijn kans op een Japanse schone als schoondochter.
Had je je wel geschoren? En niet teveel pukkels zichtbaar aanwezig?
Dat wordt dus snel Japans tegen ze spreken, dan hebben ze reden om te lachen (grapje). Ik wens je sterkte!
Liefs, moeders -
03 September 2005 - 17:42
Maaike:
Haha!! Geniaal! Nou ja, of je nu "gringa" wordt genoemd, of "gaijin", grappig is het wel.
Blijf schrijven! en ik wil fotos!!!!! -
03 September 2005 - 19:38
Moeders:
Ja, ik wil ook een foto van de Nerd.....Welke vakken mag je met die kleuters volgen? En zijn ze een beetje coöperatief? Ook in de les? En spreken ze wel tegen je, als ze eenmaal gezien hebben, dat de Gaijin ook kan praten?
Ik wou, dat ik even om het hoekje kon kijken. Geniet maar van alles, liefs, Selma -
04 September 2005 - 20:37
Leonard:
Is het niet lastig om de lessen te volgen? Ik neem aan dat dat niet in het engels gaat.
-ps gaijin is nog altijd beter dan kaiju -
05 September 2005 - 13:59
Judith:
Zo zo, je maakt wat mee zo in dat Japan. Eigenlijk zou je hun reactie terug moeten toen. Helemaal verschrikt staan als ze tegen je praten of als je ze ziet. AHHH, een Japanner!
Nou misschien bij nader inzien niet zo'n goed idee. Laat niet zo'n beste indruk achter dan.
In ieder geval heel veel succes en het komt vanzelf allemaal wel goed...hoop ik..hihi
Liefs, Judith -
06 September 2005 - 17:53
Cora:
Hoi Erick, wat een geweldig leuk verslag.
Ik hoop niet dat je je een soort monster gaat voelen. Zien ze daar geen Amerikaanse films e.d.
Overigens gillen ze daar ook heel erg als er een Amerikaanse popster komt.
Dus misschien toch nog een Japanse schoondochter voor je moeder? -
06 September 2005 - 19:43
Tante Liesbeth:
Hoi Erik,
Jemig, wat een cultuurschok voor alle partijen! Dat vroege opstaan is ook wel hard, zeg.Beschrijf eens iets over het huis waarin je woont? Hoe zijn je familieleden? Versta je alles wat ze van je willen? Je begint het Nederlands al een beetje te verleren, goed teken.
Het lijkt me werkelijk een enorme overgang, ik vind het heel dapper van je.
Veel succes! Groet, Liesbeth
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
