Lang verhaal.

Ok, het was een tijdje, maar hier is weer een verhaaltje (Ik wou eigenlijk wachten tot ik 100 foto’s op de site kon zetten, maar dat duurt nog een week).
Laat ik eerst maar eens beginnen met hoe mijn dag er nou eigenlijk uitziet. (ja, dat gezeur heft geholpen).
Ok. Normale schooldag bestaat uit opstaan om 5.30 in de ochtend, ontbijt (en ze eten hier GROOT! Man, Ierland was een glas melk vergeleken met hier), de gastmoeder staat voor mij op, omdat ze erop staat een ‘Box-lunch’ voor mij te maken, elke dag. Wat is een box-lunch? Simpel. Het zijn een aantal willekeurige etenswaren (het gaat vanaf bonen tot aardapelen, spaghetti, en gehakt ballen, en dergelijke dingen.), met rijst, allemaal netjes gescheiden in een plastic doosje, met stokjes.
Ben ik klaar met alles, moet ik zo rond 6.30 richting de bushalte gaan.
De bus komt zo rond 6.40, en ik zit erin (met mijn knieen rond mijn oren, meestal) tot 7.45.
De school begin tom 8.10 met een soort van klassevergadering. In Japan verander je niet van klas, nee, je blijft de hele dag in dezelfde klas (op muziek, en gym afgezien, natuurlijk), en het zijn de leraren die veranderen. Na ja. 8.10 is dus een soort van vergadering, waarin de mentor (Homeroom teacher) de nieuwe berichten verteld, etc. etc.
Daarna beginnen de lessen, en ga ik richting het naastgelegen college voor mijn Japanse lessen.
(aardige klas, dat wel. Allemaal ouder dan mij, maar dat maakt niet uit. Er zitten drie Canadezen, twee Amerikanen, een Filipijnse, en een aantal Koreanen en Chinezen in de klas.)
ik moet de lunchpauze weer in de highschool doorbrengen, want ik moet onthouden dat ik me al seen Highschool student moet gedragen... ja.. erg makkelijk als iedereen twee jaar onder jou zit, en de meiden ‘doof’ als normal gespreks volume hebben. (ik kon de rest van de dag dat ze die spin vonden niet goed meer horen, man, wat een geluid.).
maar dat van die lunchpauze is waarschijnlijk beter, omdat de andere internationale studenten in dorms zitten, en dus voor hun eigen voedsel moeten zorgen.
Als de Japanse lessen zijn afgelopen, moet ik de rest van de lessen in de Highschool volgens, wat dus teken- en muziek luister-tijd betekent.
Als alles klaar is, moeten we de klas schoonmaken, en iedere groep heeft een eigen taak die om de week verandert. Als dat klaar is, is er weer een vergadering, en daarna kan je naar de bus, of sportclub gaan.
Ik ga nu met de eerste bus naar huis, omdat als ik thuis kom, maar een kleine drie uur heb om alles te doen wat nodig is, voordat ik eigenlijk moet gaan slapen om aan mijn 8 uur te komen.
Als ik de late bus neem, heb ik in total 1 uur voor dat alles (waaronder eten).
Gelukkig zijn er relatief veel drie-dag weekenden, (en veel 1 dag weekenden) om weer een beetje bij te slapen.
Ok, dat was mijn dag, nu de rest.
Dejima:
Ik was een week of twee geleden met de gastouders naar Dejima in Nagasaki geweest.
Dejima was oorspronkelijk bedoeld als handelspost voor Portugeze handelaren, zodat de Shgun (leider van Japan) een oogje kon houden op het bekeren naar het Christendom dat de Portugezen vooral deden.
Maar voordat dat alles klaar was, warden de Portugezen het land uitgezet, en kwam het eilandje leeg te staan. Toen kwamen er een paar slimme Nederlanders aan, regelden het zo dat zij op dat eilandje mochten wonen, en de Nederlandse Handelspost Dejima was ontstaan.
Het Dejima van nu staat vooral in de steigers van renovatie. Kennelijk was een groot deel van de kolonie bebouwd met moderne gebouwen, maar ze zijn nu druk bezig dat de andere kant op te duwen, en weer een echt ‘Eiland’ van Dejima te maken (lees: met water aan alle kanten).
Zie de foto’s voor meer info (Foto’s komen zodra ik 100 per keer kan uploaden).

Ok. Volgend ding:
De Kerkhoven.
Normaal was dit niet echt een ding voor mij, maar ze zijn niet te ontwijken. Ze zijn echt *overal*.
Je kan nog nauwelijks een kant opkijken of je ziet wel een grafzerk.
Maar die grafzerken opzich zijn ook wel bijzonder.
Ze zijn ten eerste zeer groot, op zijn minst 4 vierkante meter aan oppervlakte, en een kleine 1.5 tot twee meter in de hoogte, dus ik denk dat de hele familie bij een zo’n zerk word begraven.
Ten tweede, het zijn er gewoon godsgruwelijk veel.
Er is nog geen helling zo steil, stad zo dichtbebouwd, of veld bewerkt, of er staan wel een kerkhofje in/op.
Maar ze hebben hier wel humor. Ik heb grafstenen met de aapjes van Horen, Zien, en Zwijgen gezien.

Volgend punt. (anders heb ik weer eens te veel om te vertalen)
De mede-AFS’ers.
Vorige Zondag was mijn welkomstfeestje van de AFS’ers die hier al sinds april zitten.
Het was best gezellig, ik heb eindelijk iedereen meegemaakt, er zitten 2 Australiers, een Duitser, een Fin, een Thaise, en drie Chinezen (die waren ook net aangekomen) in mijn omgeving.
Een van de Australiers, een jongen, Jesse genaamd, is wel een aardig knakkertje. Hij kan al aardig Japans, en we hebben afgesproken dat we binnenkort naar Fukuoka afreizen (een gedoe van rond de twee dagen, want ik moet eerst naar zijn huis reizen, daar overnachten omdat de bus vroeg vertrekt, en we komen dan ook nog eens laat terug. Maar ach, je moet wat te doen hebben in een weekend.)
De andere Australishe is een raar kind, een meisje van een jaar of 15 (ben de naam vergeten, Elizabeth ofzo), die meer Japans dat Engels spreekt, ook tegen mij, terwijl ze weet dat ik het niet kan verstaan. Ze begint de hele tijd in Japans, beseft dat, slaat zichzelf voor het hoofd, en gaat verder in Engels.
De Finse en de Duitser zijn wel aardige mensen, voor zover ik gemerkt heb. Ze waren vooral met elkaar, en het gast-zusje van de Finse in gesprek.
En de Thaise en de Chinezen heb ik eigenlijk niet gesproken... de Chinezen konden al zeer goed Japans spreken, een van hun had al 5 jaar les gehad...

Nou.. er was nog een punt...
Oh ja!
Er was een hele leuke dag, ook ongeveer twee weken geleden.
Het was zaterdag ochtend, zo rond 5 uur in de ochtend, ik lag lekker te slapen, gaat opeens een alarm af. En geen inbrekers alarm, nee, het soort alarm dat normal afgaat als de kernreactor het niet meer ziet zitten.
Dus ik natuurlijk klaarwakker, maar nog te slaperig om op te staan. Dus ik lig te bedenken wat het kan zijn. Er is geen kernreactor in de buurt, dus dat is het niet. Er was ook geen tyfoon in de buurt, dus wat kon het zijn?
Toen kwam het: het kan een aardbeving zijn.
Dus ik lig daar, op mijn bed, want dat is het veiligste plekje in mijn kamer, te luisteren en te voelen voor enige tekens van een aardbeving.
Na een minuut niks gevoeld te hebben, stond ik op, en liep naar de gastouders’ slaapkamer.
Ik steek daar mijn slaperige (en een beetje ge-irriteerde) hoofd naar binnen, en vraag wat dat alarm nou voor was.
En zij zeggen doodleuk dat het voor een brand was.
Dus ik zeg: ‘Ze wekken godverdomme het hele DORP voor een BRAND!?’
Dus kennelijk heeft het brandweer station geen eigen alarm, waardoor het het alarm van het stadshuis nodig heeft, dat een kleine kilometer verderop ligt, maar redelijk dichtbij mijn huis.
Dus na nog wat extra gekankerd te hebben, ging ik proberen wat meer slaap te krijgen, wat niet lukte.
Verder ging die dag wel goed. We hebben een reisje naar Mount Unzen gemaakt, da’s de lokale vulkaan die eens in de 200 jaar wakker word, zich kwaad maakt, en een dorpje ver-ast. De laatste eruptie was in 1991, en die maakte een dorpje aan de andere kant van de berg met de grond gelijk, dus maak je maar geen zorgen.
Er zijn hier een aantal mooie foto’s van.
Dit was het voor deze keer, ik ga nu kijken of ik dit allemaal kan vertalen voordat de nacht op is.
-Erik

Ok. Its been a while, but here’s another update from me! (I was going to wait until I could upload 100 photo’s at a time, but that’s gonna take too long).

I’ll start with how my day looks.
On the typical school day, I get up at 5.30am, have breakfast (and they’re HUGE! The Irish Breakfasts’ a friggin’ glass of milk compared to this). My host-mother gets up before me, because she insists on making me a Box-lunch every day. What’s a Box-lunch, you ask? Well, let me enlighten you! A box-lunch is basically a lunch consisting of meat (meatballs, chicken, fish, you name it, its in there), ‘Vegetables’ (Potatoes, beans, that kind of stuff), and a healthy helping of cold rice, all separated in neat compartments in a little plastic box, with chopsticks included.
Right. That all done, I head for the bus-stop at around 6.30. the bus arrives around 6.40, and I ride it (usually with my knees in between my ears) ‘till about 7.45, at which time I arrive at the school.
Before I start with the school, first a quick intro in how things are done there. The students don’t move around, they stay put all day in one classroom (exceptions being music and PE-classes, obviously), and let the teachers do the walking. That one classroom is called the Homeroom, and the teacher that’s in charge of the class is the Homeroom teacher.
Now. At around 8.10, we have a Homeroom meeting, in which the homeroom teacher basically points out all the news for the day.

After that, the lessons start, and I head to the college next door for my Japanese classes.
The class is pretty nice, though everyone’s older than me, but that’s no real problem.
The class consists of 3 Canadians, two Americans, one from the Philippines, and a number from Korea and China.
During the lunch break, I am expected to eat it in the High school, ‘cuz I gotta remember I’m a High school student... yeah.. very easy when your 2 years older than everyone, and all the girls in the calls have ‘Deaf’ as their normal conversation volume. (I couldn’t hear so well that day they found that big spider... damn what a sound..)
But that lunch break thing is probably better for me, ‘cuz the other students are in dorms, so they have to take care of their food for themselves.
Once the Japanese classes end, I have to head back to the high school, and finish the day there. Which means Drawing and Listening to Music time.
After those classes end, we have to clean up the classroom, the class being split up in groups, and every group having a task that changes every week. And when that’s done, there’s another homeroom meeting, and then everyone heads for the busses or the clubs. I take the first bus home, because even if I do that, I only have 3 hours to do everything I need to do before I need to get some sleep to get my 8 hours. If I take the late bus, I only have 1 hour to do everything, including eating.
Luckily there are relatively a lot of 3-day weekends (and a lot of 1-day weekends), to get some extra sleep.
Right. That is how my day looks like. Now the other things.

Dejima:
A week or two ago, I went to Dejima in Nagasaki with my host-parents.
Here’s in brief the history of the Island of Dejima:
The island was originally built for the Portuguese, so the Shogun (Japanese leader) could keep an eye on them and keep the converting to Christianity in check.
But before the Portuguese could do anything with the island, they got kicked out of Japan, and the island remained empty.
And then in came some smart Dutch merchants, and they got it so they could use the island for a Dutch trading post, and so the Dutch Trading post at Dejima was created.
Modern Dejima mostly consists of scaffolding for renovations, and high rise buildings.
But the plan is apparently to rebuild the entire island, and surround it with water again.
(the pictures will be up as soon as I can upload those 100)

Next thing:
Graveyards.
Normally this wouldn’t be one of my favorite subjects, but these things just are special.
First, they’re bloody everywhere. Almost everywhere you look, no matter how steep the mountain, how crowded the city or how productive the field, you can find a graveyard in em.
And second, they’re huge. They occupy around 4 square meters of space, and they are between 1.5 and 2 meters tall. I got the feeling one grave does its service for the entire family, else the entire land would be full of the things.
But, at least they have some humor. I’ve seen stones with the monkeys of See, Hear, and Speak no Evil on em.

Right. Movin’ on.
My fellow AFS’ers.
Last Sunday we had a welcome party for me, and three Chinese girls that arrived recently too.
It was fun, and I saw all the students that are in my area there. They consist of 2 Australians, a German, a Finnish girl, a Thai girl, and those 3 Chinese girls.
One of the Australians, a girl named Elizabeth, or something like that, seems to be forgetting her English. She knows I cant understand her when she’s speaking Japanese (She’s quite good at it), but she nevertheless starts every sentence in Japanese, realizes it, slaps herself, and continues in English...
The other Australian, a kid named Jesse, is a friendly chap. We’re already making plans to go to Nagasaki and Fukuoka.
I didn’t really get the chance to speak to the Thai and the Chinese girls, but I know the Chinese girls are already very good at Japanese.. One of them apparently has been going to Japanese class for the past 5 years.
The German and the Finnish girl were busy talking to each other and the Finnish girls’ host-sister.
But they seemed nice enough people.

Now.. there was another point...
Oh yeah!
That was a fun day.
About two weeks ago, I was sleeping quite nicely around 5 in the morning on a Saturday, when all of a sudden an alarm goes off. It wasn’t the burglar alarm kind of sound.. it was the sound you hear when the local power plant has a meltdown, and your being mutated.
‘Course I was completely awake at once and yet too sleepy to stand up.
So I start to think, what could it be? There’s no power plant nearby, so that’s not it. There’s also no typhoon in the area, so that’s not it either. Then a thought struck me.. Could this be an earthquake? So I lie there in bed, which is the safest place in the room, and try to hear or feel anything that might signal an earthquake. After about a minute of neither hearing nor feeling nothing, I get up, walk to my host-parents bedroom, and ask them what the bloody alarm was for.
And they say to me, ‘its for a fire’.
And I’m like: ‘why in the hell do they wake up the entire bloody village for a bloody fire!?’
Apparently the fire station doesn’t have an alarm of its own, so they need the town office to sound it, which is about a kilometer away from the fire station, but quite close to my house.
So after some more cursing, I went back and tried to get some more sleep. Without any result, obviously.
But the rest of the day went pretty well. I went to Mount Unzen with my host-parents.
Mount Unzen is a volcano that’s on the peninsula I’m on too. It wakes up every 200 years or so, gets mad, and incinerates a village. The last eruption was in 1991, and whipped out a village on the other side of the mountain.
I got some nice pictures of this aswel
Well, that’s it for this time, and buy are my hands tired from all that typing. ‘till the next time!

-Erik

EDIT:
OK. de Foto's zijn erop. (Bedankt, Mam!)
en nu nog een kort stukje over Kyudo.
(als je een langer verhaal wil, Age, moet je me maar mailen)

OK. Kyudo. de Japanse versie van boogschieten. toen ik er eerst van hoorde, dacht ik dat het een erg hoog meditatie- en 'One-ness' gehalte zou hebben.
ik had met een ding gelijk. het is vooral Meditatie.
ik heb het nu twee keer meegemaakt, en het is niks voor mij. het enige wat zij doen is bidden en mediteren volgens het Shinto geloof, en verder is het gewoon boogje uittrekken, en loslaten. geen speciale techniek of wat dan ook.
dus Kyudo laat ik vallen, maar ik ga wel proberen nog gewoon boog te schieten.

Right. the Photo's are up, thanks loads, mom!
and here's a short piece about Kyudo that I forgot to mention.
right. Kyudo. the Japanese version on archery. when I first heard of it, I though it would include a lot of meditation, and 'being one with the bow', and that kinda crap.
turns out, I was right about one thing. Kyudo is basically only meditation and prayer in the Shinto religion, and no techinque whatsoever.
all they do is bow to the shrine, pull the bow, and release.
so in other words, Kyudo's not for me. though I will try to do just normal archery.

-Erik